Dobra, może nie powinienem nazywać tego „robotem”, to marionetka robota

W maju 2005 roku otrzymałem telefon od kolegi z Colpitts Design. Poproszono go o zbudowanie kukiełki do filmu fabularnego. Szukali kogoś, kto mógłby sterować postacią robota zdalnie sterowanego, by zagrał rolę w nadchodzącym filmie.

Opisano go jako chodzącego dwunożnego robota o wysokości około 3 stóp i chcieli rozpocząć strzelanie w ciągu około 4 tygodni. Bardzo chciałbym zrobić chodzącego dwunożnego chodzika, ale wszyscy myśleliśmy, że może to być trochę ambitne, biorąc pod uwagę czas, budżet i zasoby, więc Peter i ja zgodziliśmy się rozbić dwunożnego toczącego się robota.

Po odłożeniu telefonu stworzyłem prototyp lego, aby zaproponować prostą metodę poruszania się. Nakręciliśmy film i wysłaliśmy go do działu sztuki. Następnego ranka otrzymaliśmy pozwolenie na rozpoczęcie budowy.

Kieszonkowe dzieci:

Krok 1: Prototyp pełnej skali

Podczas gdy dział artystyczny dokonywał ostatecznych ulepszeń w projekcie, spędziliśmy kilka dni na stworzeniu działającego prototypu w pełnej skali.

Zaczęliśmy od sporządzenia części na komputerze i wycięcia ich, jednocześnie patrząc na różne silniki, przekładnie, serwomechanizmy, dzięki którym ta rzecz się porusza. Aby mieć tork, który chcieliśmy napędzać biodra i koła, zdecydowaliśmy się użyć silników wycieraczek przedniej szyby, którymi jeździliśmy za pomocą specjalnie zaprojektowanych płyt sterujących i potencjometru połączonego z wałem napędowym, aby przekształcić go w duże serwo. Zdemontowaliśmy odlewaną skrzynię biegów i obrobiliśmy naszą własną, aby umożliwić nam zaprojektowanie również naszej własnej powierzchni montażowej.

W naszym pierwszym teście wszystko podłączono do podłączonego zasilacza, a później trzeba go było zmienić na coś niezależnego.

Krok 2: Art. Koncepcyjne

W tym celu sztukę koncepcyjną dostarczył dział sztuki filmowej. Pojawiło się kilka renderingów i szkiców koncepcyjnych Bartola Rendulica i wreszcie dostarczył nam rzutowane rysunki widokowe dla tego robota. Mówię, że w końcu nie zabrzmiało to tak, jak długo to trwało, Bart rysuje jak maniak i co dzień lub dwa jesteśmy aktualizowani i poprawiani.

Zauważ, że w tym momencie projektu robot nazywał się Steve Maqueen

Krok 3: Modelowanie i renderowanie 3D CAD

Teraz, gdy otrzymaliśmy zatwierdzony rysunek z rzutowanymi widokami, byliśmy w stanie przenieść te szkice do Solidworks, zmienić ich rozmiar do właściwej skali i zacząć używać tego jako przewodnika do modelowania części.

Udostępniłem rysunek do pobrania, dzięki czemu można go wyświetlić jako edrawowanie. Jeśli nie masz przeglądarki edrawingu, pobierz ją tutaj za darmo.

Dane CAD służyły nam na wiele sposobów. Pierwsze zrzuty ekranu i renderingi można przesłać do działu artystycznego do zatwierdzenia, ale co ważniejsze, pozwoliło nam to na zbudowanie dokładnych części, które wyglądały prawie dokładnie tak, jak rysowanie i renderowanie, które wysyłaliśmy do klienta.

Kiedy już opracowaliśmy i zatwierdziliśmy kilka kluczowych komponentów, zaczęliśmy je tworzyć. 3-osiowy młyn CNC wykonał dla nas wiele pracy. Niektóre prace ramowe dla ciała wymagały tylko cięcia 2D, więc dla tej płyty aluminiowej wycięto za pomocą wycinarki strumieniowej CNC.

Krok 4: Tworzenie części

Inne techniki wytwarzania zastosowane w tym celu obejmowały kształtowanie termiczne a.k.a Formowanie próżniowe Części te były wystarczająco małe, abyśmy mogli sami użyć plastikowej ramy i podgrzali ją za pomocą starego domowego piekarnika. Mieliśmy bardzo dobrą pompę próżniową i zbiorniki, więc korzystaliśmy z nich, ale odniosłem wiele sukcesów dzięki odkurzaczowi w stylu warsztatowym. (vacuform w twojej kuchni Pouczalny przyjść) Formy lub półfabrykaty użyte do termoformowania zostały obrobione z MDF.

Dla innej bardziej szczegółowej części, której nie chcieliśmy obrabiać w sposób szybki, wykorzystując SLA w 2005 roku, było to trochę bardziej egzotyczne niż obecnie.

Krok 5: Kit Bashing

Gack to termin używany do opisania wszystkich niefunkcjonalnych bitów, które w dziwny sposób powodują, że rekwizyt, zestaw lub marionetka wyglądają funkcjonalnie.

Lubię mieszać rzeczywiste części z tymi, które produkujemy, nie tylko oszczędza czas i pieniądze, ale uzupełnia inne części, aby wyglądały bardziej realistycznie. To naprawdę pomaga poznać miejsca, w których można znaleźć tego rodzaju rzeczy w ilości i różnorodności, aby podróż była warta zachodu. Uważam, aby unikać pojedynczych przedmiotów, chyba że jestem pewien, że mogę uciec tylko z jednym z nich. Zawsze dobrze jest mieć dodatki lub wiedzieć, że możesz uzyskać więcej, jeśli tego potrzebujesz.

Krok 6: Przyniesienie wszystkiego razem

W tym momencie wszystkie urządzenia elektroniczne i mechaniczne zostały w większości posortowane. Pozostało tylko niewielkie dostrojenie. Ten etap sprowadza się do ostatecznego montażu i ubioru kukiełki w większości nie fikcyjnymi szczegółami. Tutaj dodajemy części, które zostały zakupione z różnych źródeł, sklepów sprzętu, dostawców motoryzacyjnych, medycznych, przemysłowych. Dla tego stylu budowania ważne jest włączenie części, które wyglądają znajomo, wyzywająco na Ziemi, mechaniki wyglądające na nadwyżki NASA. Jedną z rzeczy, które staram się zrobić, jest nieużywanie oczywistych elementów sprzętu, które widok może wybrać, a jeśli muszę, próbuję nam to wyrwać z kontekstu, aby to ukryć.

Krok 7: On Set

Tutaj jest na planie. Czasami potrzeba było dwóch operatorów, aby to ożywić. Jeden do obsługi nóg na 4 kanałach, aby chodzić, obracać i pochylać do przodu i do tyłu, podczas gdy inna osoba kontrolowałaby ramiona na ramieniu, łokciu i nadgarstku, które używały 6 kanałów.

Więc to jest to. Zrób marionetkę robota w ciągu 4 tygodni.

Fajnie było robić, ale nie pamiętam, żeby zobaczyć film.

Druga nagroda w konkursie

Wyzwanie zdalnego sterowania